Nie dla Minotaura, a dla nas
Labirynty są elementami, które powinny zacząć pojawiać się w krajobrazie miejskim. W każdym wydaniu, formie i wielkości upiększają przestrzeń, wprowadzają element zabawy, ożywiają martwe przestrzenie, integrują rodziny oraz różne grupy wiekowe. Co więcej – pozytywnie wpływają na nasze zdrowie.
Labirynt kojarzy się z czymś zagmatwanym, ścieżką pełną zakamarków, ślepych zaułków, drogą, którą ciężko przejść. Dla większości dorosłych ludzi to coś mrocznego, tajemniczego i niebezpiecznego. Tymczasem pierwsze labirynty, które w życiu człowieka pojawiły się już ponad 3,5 tys. lat temu, miały wprawdzie dość skomplikowane znaczenie, lecz bardzo prostą formę. Klasyczne czy też „kreteńskie” labirynty składały się z jednej, spiralnie zawiniętej drogi, która prowadziła do centrum, a potem na zewnątrz. Były proste – nie miały zaułków i nie można się było w nich zgubić. Na przestrzeni dziejów w różnych kulturach przybierały różnorodne znaczenia symboliczne. Powstawały właściwie wszędzie tam, gdzie pojawił się człowiek – od Azji przez Afrykę do Europy i Ameryki Płd. W zależności od dostępnych materiałów przybierały różne formy. Tworzone były jako labirynty darniowe, malowidła naścienne, wzory rzeźbione w skale lub aranżacje układane z kamieni nad brzegami jezior i mórz.
Na kartach histor...
