Przez cały wiosenno-letni sezon poznaniacy i turyści mieli okazję do nocnej wędrówki po Palmiarni Poznańskiej. To fascynujący sposób na obcowanie z egzotyczną florą i fauną.  

Poznańska Palmiarnia znajduje się w Parku Wilsona, który założony został w 1834 r. z inicjatywy Towarzystwa Upiększania jako szkółka drzew i krzewów ozdobnych, a następnie zmieniona w ogród botaniczny. Założenie parkowe zaprojektował H. Kube. Park składał się z dwóch wyróżniających się części: nieregularnej, zaprojektowanej w stylu angielskim, ze stawem, ogrodem skalnym i półwyspem wypoczynkowym oraz części regularnej, podzielonej na pola z dekoracją kwiatową i kolekcjami botanicznymi. W latach 20-tych ub. wieku ogród botaniczny został przeniesiony na ul. Dąbrowskiego w Poznaniu, natomiast sam park przemianowano na Park im. T. W. Wilsona. Tę nazwę zmieniono z kolei w latach 50-tych na Park im. Marcina Kasprzaka, a w latach 90-tych przywrócono T.W. Wilsona jako patrona. W latach 80-tych park został wpisany do rejestru zabytków, powstał projekt rewaloryzacji, który umożliwił odtworzenie i wzbogacenie założenia parkowego, a do 2004 r. dosadzono kilkadziesiąt pokaźnych rozmiarów drzew liściastych i iglastych, odtworzono i wzbogacono małą architekturę parkową co sprawiło, że park jest jednym z najbardziej reprezentacyjnych założeń Poznania.

Pierwsza Palmiarnia Poznańska powstała w 1911 r. Miała powierzchnię 534 m...