Zbiorowe zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków należy do oczywistych obowiązków zakładów wod-kan, ale nie wszystkie aspekty związane z tytułowym zagadnieniem są równie jasne.

W świetle regulacji Ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (DzU z 2015 r. poz. 139, dalej: u.z.z.w.), obowiązkiem przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego (dalej p.w.k.), w tym również gminy postrzeganej jako takiej (por. wyrok NSA z 21 lipca 2005 r., sygn. akt OSK 1741/04), jest m.in. zapewnienie zdolności posiadanych urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych do realizacji dostaw wody na rzecz odbiorców w wymaganej ilości oraz jakości i pod odpowiednim ciśnieniem, a także odprowadzania ścieków w sposób ciągły i niezawodny (art. 5 ust. 1 u.z.z.w.).

Z punktu widzenia, wydaje się jasnych, rozwiązań prawnych, określających zasady i warunki zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków w praktyce działania p.w.k., nie budzi wątpliwości obowiązek stosowania reguł określonych w u.z.z.w. w zakresie nawiązywania relacji między p.w.k. a odbiorcą usługi. Sprawa jest zasadniczo prosta w sytuacji, kiedy dane p.w.k. ma urządzenia wodociągowe i kanalizacyjne, zapewniające odbiorcom usługi zarówno zbiorowego zaopatrzenia w wodę, jak i odprowadzania ścieków. Warunki istniejącego wówczas między danym p.w.k. a odbiorcą usług stosunku prawnego wyznacza zarówno treść zawieranej umowy, której niezbędn...