Oceny oddziaływania na środowisko w planowaniu przestrzennym na poziomie gminy
W Polsce planowanie przestrzenne odbywa się na trzech szczeblach: krajowym, wojewódzkim oraz gminnym, przy czym podstawowe znaczenie mają akty najniższego rzędu. Stosowanie przepisów o planowaniu przestrzennym musi uwzględniać uwarunkowania szeroko rozumianego prawa ochrony środowiska.
Artykuł 1 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.)1 określa zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej, a także zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy.
Trzy szczeble planowania
Planowanie przestrzenne odbywa się na trzech szczeblach: krajowym (art. 3 ust. 4 u.p.z.p.) w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju (k.p.z.k.), wojewódzkim (art. 3 ust. 3 u.p.z.p.) w planie zagospodarowania przestrzennego województwa (p.z.p.w.) oraz gminnym (art. 3 ust. 1 u.p.z.p.) w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (s.u.k.z.p.g.) i w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (m.p.z.p.).
Pierwszy z nich, k.p.z.k., jest dokumentem strategicznym, tj. uwzględniającym cele zawarte w rządowych dokumentach strategicznych, określającym uwarunkowania, cele i kierunki zrównoważon...
