Wieloletnie zaniedbania i brak spójnej polityki w zakresie zarządzania zielenią przyczyniły się nie tylko do pogorszenia jej jakości, ale również do zmniejszenia jej ilości w wielu polskich miastach. Aby poprawić tę sytuację, coraz częściej przywraca się znaną z XIX w. funkcję ogrodników miejskich.

Stanowisko ogrodnika miejskiego narodziło się w XIX w. i było popularne jeszcze w pierwszej połowie XX w. W tym okresie mieszczaństwo mogło podkreślać swą prestiżową pozycję poprzez założenie własnego parku, nad którym czuwać miał specjalnie powołany w tym celu ogrodnik miejski. O wybór na to, zaszczytne w owym czasie, stanowisko mogły ubiegać się jedynie osoby posiadające odpowiednie wykształcenie i praktykę ogrodniczą. Funkcja ta wiązała się z obowiązkiem projektowania skwerów, parków, alei spacerowych i ogrodów, a także z nadzorem ich realizacji oraz pielęgnacji. Ponadto należało posiadać umiejętność projektowania w skali urbanistycznej. Dziewiętnastowieczni ogrodnicy byli bardzo zaangażowani w swoją profesję. Zwykle byli to pasjonaci, dbający o swoje wspaniałe dzieła. Ponadto na ogół osoby te przez wiele lat piastowały swoje stanowiska. Tak rodziła się historia ogrodnictwa i pierwszych ogrodników miejskich, o której więcej można przeczytać w cyklu artykułów opublikowanych w 2008 r. na łamach miesięcznika ?Zieleń Miejska?.

...