Planowanie przestrzenne: stare problemy i nowe przepisy
Procesy rozwoju gospodarczego i przekształceń środowiska są ciągłe, podobnie jak procesy postępu technicznego. Równolegle powinna rozwijać się nasza świadomość i umiejętność sterowania nimi. Z dotychczasowych doświadczeń wynika, że jednym z niezbędnych narzędzi do sterowania przemianami w środowisku, powstającymi w wyniku działalności ludzkiej, są plany zagospodarowania przestrzennego.
Aby były one jednak narzędziem dostosowanym do zmieniających się potrzeb i uwarunkowań, proces planowania musi być ciągły, prowadzony równolegle na szczeblach krajowym, regionalnym i lokalnym, z zapewnieniem właściwego przepływu informacji i sprzężeń zwrotnych pomiędzy wszystkimi poziomami. Żeby planowanie przestrzenne było narzędziem efektywnym i znaczącym, powinno być wzajemnie powiązane z planowaniem społecznym i gospodarczym, oparte na właściwych fundamentach prawnych oraz prowadzone przez efektywne i zaangażowane mechanizmy polityczne i administracyjne.
Logika planowania przestrzennego wskazuje, przynajmniej teoretycznie, że jego celem jest wyprzedzanie planów inwestycyjnych. Jednak obecnie podstawą polityki przestrzennej wielu gmin są głównie punktowo wydawane, w zależności od aktualnych potrzeb, decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Poprzez ręczne sterowanie w wydawaniu tych decyzji widoczny jest wyraźny odwrót od planowania. Łatwe stosowanie tego zastępczego instrumentu planistycznego sprzyja obecnie...
