Przegląd prasy
Odcieki składowisk odpadów
Zainstalowanie lub planowanie instalacji związanej z odciekami wymaga pozwolenia zintegrowanego, którego ostateczny termin uzyskania przypada 30 kwietnia 2007 r. (wg rozporządzenia Ministra Środowiska z 26 września w sprawie późniejszych terminów uzyskania pozwoleń zintegrowanych). By uzyskać owe pozwolenie dla składowisk odpadów, należy spełniać określone najlepsze dostępne techniki, zawarte w aktach wykonawczych do ustawy o odpadach. Skoncentrowano się w nich m.in. na wymaganiach lokalizacyjnych, zakresie, czasie, sposobie i warunkach prowadzenia monitoringu. Do monitorowanych parametrów zalicza się wielkość opadu atmosferycznego oraz badanie składu i objętości wód odciekowych.
Podczas przeprowadzonych badań na otwartym zbiorniku do odcieków i pomiarze wielkości ich powstawania zwrócono uwagę na korelacje między zwiększoną ilością opadów atmosferycznych a wzrostem recyrkulowanych odcieków. Analiza składu chemicznego, prowadzona co trzy miesiące, nie wskazuje na znaczące obniżenie ładunku zanieczyszczeń. Natomiast osiągane wartości wymywania metali obrazują, iż w niewielkim stopniu ulegają one sorpcji na odpadach.
Dane z monitoringu składowiska z recyrkulacją odcieków uwidaczniają, iż metoda ta powinna być stosowana tylko w obiektach z zamkniętą czaszą składowiska i zbiornikiem na odcieki, ponieważ – jak wiadomo – ograniczony dostęp tlenu wspomaga proces fermentacji. Jednakże dopiero wieloletnie obserwacje potwierdzą bądź zanegują przeprowadzone doświadczenie.
Na podstawie: Lipniacka-Piaskowska A., Morawski A.W.: Składowiska odpadów z recyrkulacją odcieków. „Forum Eksploatatora” 1/2006
Zastępstwo na zbiornik
Rozwiązaniem dla wielokomorowych zbiorników o działaniu grawitacyjnym i grawitacyjno-podciśnieniowym, szczególnie tam, gdzie występuje przeciążenie sieci kanalizacyjnej, mogą być zbiorniki grawitacyjno-pompowe.
Działanie ich opiera się na modelu hydraulicznym dwukomorowego zbiornika grawitacyjnego z komorami pompowymi wraz z układami ich napełniania i opróżniania. W zależności od zapotrzebowania, rozwoju i umiejscowienia inwestycji można zastosować różne układy hydrauliczne komór akumulacyjnych. Do wyboru jest zbiornik wyposażony w komorę grawitacyjną i górną komorę pompową, który może zostać wykorzystany jako zbiornik otwarty, usytuowany w nasypach. Podobne rozwiązanie, aczkolwiek różniące się zastosowaną w nim dolną komorą pompową, zaproponowano w kolejnym zbiorniku grawitacyjno-pompowym. Jest on przeznaczony do terenów miejskich, gdzie występuje ograniczona powierzchnia pod zabudowę inwestycji komunalnych. Połączenie obu grup rozwiązań tworzy układ hybrydowy, umożliwiający ograniczenie powierzchni zabudowy.
Poprzez zastosowanie zbiornika grawitacyjno-pompowego można zmniejszyć negatywny wpływ kulminacji przepływów ścieków deszczowych i ogólnospławnych w sieciach kanalizacyjnych. Umożliwia to ograniczenie zagłębienia sieci kanalizacyjnej poniżej zbiornika retencyjnego, umieszczenie kanału odpływowego na poziomie kanału dopływowego oraz uzyskanie wysokiej efektywności kubaturowej w procesie akumulacji ścieków. Dodatkowo taki zbiornik może znaleźć zastosowanie na kanałach burzowych do ograniczenia ładunków oraz wielkości zrzutów do odbiornika. Jego wadą jest, iż wymaga on gazoszczelnych konstrukcji ścian i stropów, co wiąże się z dużymi kosztami.
Na podstawie: Słyś D.: Kanalizacyjne zbiorniki retencyjne o ograniczonych powierzchniach zabudowy. „Ochrona Środowiska” 3/2005
Straty wody
Straty wody związane są m.in. z nielegalnymi podłączeniami do kanalizacji. W celu wykrycia takich zjawisk przedsiębiorstwa wod-kan stosują różne urządzenia zadymiające, z jednoczesną rejestracją na kamerze wydobywającego się dymu z podłączonych na danej posiadłości rynien, kratek czy też wypustów. Innym bezkarnym procederem na nowo powstałych posesjach jest tzw. wprowadzanie zasyfonowania w ziemi wylotów z rynien itp., co utrudnia lokalizację takiego podłączenia przez zadymianie. Rozwiązania takie można odkryć przy zastosowaniu urządzeń zadymiających pulsacyjnych, aczkolwiek nie zawsze jest to skuteczne. Firmy borykają się również z problemem dopływu wód infiltracyjnych i przypadkowych do oczyszczalni. Przyczyną jest m.in. nieszczelność studni kanalizacyjnych wraz z rurami kanalizacyjnymi i niesolidna zamiana studni plastikowych na betonowe. Poprzez sprawdzanie takich studni w wielu przypadkach można zlokalizować awarię sieci kanalizacyjnej i związane z nią przecieki wody do kanału.
Wytworzenie opomiarowanych obszarów sieci stanowi system wodociągowy stanowiący podstawy wyliczeń strat i efektywnego działania w bieżącej eksploatacji sieci. Najtańszym urządzeniem do pomiaru przepływu jest wodomierz, do którego niezbędna jest budowa studni. Istnieje także możliwość zastosowania przepływomierzy rozłącznych do zabudowy ziemnej lub całego przepływomierza do zabudowy na rurociągu w ziemi. Wszelkie prace związane z określeniem obszaru opomiarowania sieci powinny być zgodne z planem inwestycyjnym, by móc ustalić dobrą lokalizację urządzeń pomiarowych i ewentualnej wymiany sieci w złym stanie technicznym.
Na podstawie: Pucek P.: Sposoby redukcji kosztów. „Ochrona Środowiska” 3/2005
Renowacja na dwa sposoby
W odnowie infrastruktury podziemnej w miastach, a dokładniej przewodów wodociągowych, można wykorzystać jeden z dwóch sposobów: kanadyjski lub europejski. Szacuje się, iż nakłady inwestycyjne na tego typu renowację w skali światowej kształtują się na poziomie 15-25 mld euro. System kanadyjski podzielono na dwa sposoby zarządzania rewitalizacją sieci wodociągowych. Jeden nazwano „górą od spodu”, a dotyczy on długoterminowych programów inwestycyjnych (między 10 a 100 lat), drugi natomiast, nazwany „dnem do góry”, stosowany jest do opracować krótkoterminowych. Różnią się między sobą sposobem planowania i uszczegółowieniem danych technicznych, a ich cechą wspólną jest to, iż ich podstawową bazę tworzą informacje o warunkach technicznych pracy przewodów wodociągowych, ich wiek i materiał, z którego zostały wykonane. W ramach przeprowadzonych badań w Unii Europejskiej stworzono europejski system zarządzania eksploatacją i odnową sieci – CARE-W. Do oceny terminu, sposobu renowacji lub wymiany rurociągu posłużono się trzema wskaźnikami: uszkadzalnością sieci, oceną i niezawodnością działania. Opracowana w ten sposób metodologia wraz z pomniejszymi parametrami tworzy wyżej wspomniany system europejski. Żadna z przedstawionych metod nie zdominowała jeszcze polskiego rynku, choć w wielu krajach podejmuje się działania wykorzystania najkorzystniejszej z nich.
Na podstawie: Dąbrowski W.: O współczesnych metodach zarządzania rewitalizacją sieci wodociągowych. „Forum Eksploatatora” 1/2006
Opracowała: Katarzyna Błachowicz
Zainstalowanie lub planowanie instalacji związanej z odciekami wymaga pozwolenia zintegrowanego, którego ostateczny termin uzyskania przypada 30 kwietnia 2007 r. (wg rozporządzenia Ministra Środowiska z 26 września w sprawie późniejszych terminów uzyskania pozwoleń zintegrowanych). By uzyskać owe pozwolenie dla składowisk odpadów, należy spełniać określone najlepsze dostępne techniki, zawarte w aktach wykonawczych do ustawy o odpadach. Skoncentrowano się w nich m.in. na wymaganiach lokalizacyjnych, zakresie, czasie, sposobie i warunkach prowadzenia monitoringu. Do monitorowanych parametrów zalicza się wielkość opadu atmosferycznego oraz badanie składu i objętości wód odciekowych.
Podczas przeprowadzonych badań na otwartym zbiorniku do odcieków i pomiarze wielkości ich powstawania zwrócono uwagę na korelacje między zwiększoną ilością opadów atmosferycznych a wzrostem recyrkulowanych odcieków. Analiza składu chemicznego, prowadzona co trzy miesiące, nie wskazuje na znaczące obniżenie ładunku zanieczyszczeń. Natomiast osiągane wartości wymywania metali obrazują, iż w niewielkim stopniu ulegają one sorpcji na odpadach.
Dane z monitoringu składowiska z recyrkulacją odcieków uwidaczniają, iż metoda ta powinna być stosowana tylko w obiektach z zamkniętą czaszą składowiska i zbiornikiem na odcieki, ponieważ – jak wiadomo – ograniczony dostęp tlenu wspomaga proces fermentacji. Jednakże dopiero wieloletnie obserwacje potwierdzą bądź zanegują przeprowadzone doświadczenie.
Na podstawie: Lipniacka-Piaskowska A., Morawski A.W.: Składowiska odpadów z recyrkulacją odcieków. „Forum Eksploatatora” 1/2006
Zastępstwo na zbiornik
Rozwiązaniem dla wielokomorowych zbiorników o działaniu grawitacyjnym i grawitacyjno-podciśnieniowym, szczególnie tam, gdzie występuje przeciążenie sieci kanalizacyjnej, mogą być zbiorniki grawitacyjno-pompowe.
Działanie ich opiera się na modelu hydraulicznym dwukomorowego zbiornika grawitacyjnego z komorami pompowymi wraz z układami ich napełniania i opróżniania. W zależności od zapotrzebowania, rozwoju i umiejscowienia inwestycji można zastosować różne układy hydrauliczne komór akumulacyjnych. Do wyboru jest zbiornik wyposażony w komorę grawitacyjną i górną komorę pompową, który może zostać wykorzystany jako zbiornik otwarty, usytuowany w nasypach. Podobne rozwiązanie, aczkolwiek różniące się zastosowaną w nim dolną komorą pompową, zaproponowano w kolejnym zbiorniku grawitacyjno-pompowym. Jest on przeznaczony do terenów miejskich, gdzie występuje ograniczona powierzchnia pod zabudowę inwestycji komunalnych. Połączenie obu grup rozwiązań tworzy układ hybrydowy, umożliwiający ograniczenie powierzchni zabudowy.
Poprzez zastosowanie zbiornika grawitacyjno-pompowego można zmniejszyć negatywny wpływ kulminacji przepływów ścieków deszczowych i ogólnospławnych w sieciach kanalizacyjnych. Umożliwia to ograniczenie zagłębienia sieci kanalizacyjnej poniżej zbiornika retencyjnego, umieszczenie kanału odpływowego na poziomie kanału dopływowego oraz uzyskanie wysokiej efektywności kubaturowej w procesie akumulacji ścieków. Dodatkowo taki zbiornik może znaleźć zastosowanie na kanałach burzowych do ograniczenia ładunków oraz wielkości zrzutów do odbiornika. Jego wadą jest, iż wymaga on gazoszczelnych konstrukcji ścian i stropów, co wiąże się z dużymi kosztami.
Na podstawie: Słyś D.: Kanalizacyjne zbiorniki retencyjne o ograniczonych powierzchniach zabudowy. „Ochrona Środowiska” 3/2005
Straty wody
Straty wody związane są m.in. z nielegalnymi podłączeniami do kanalizacji. W celu wykrycia takich zjawisk przedsiębiorstwa wod-kan stosują różne urządzenia zadymiające, z jednoczesną rejestracją na kamerze wydobywającego się dymu z podłączonych na danej posiadłości rynien, kratek czy też wypustów. Innym bezkarnym procederem na nowo powstałych posesjach jest tzw. wprowadzanie zasyfonowania w ziemi wylotów z rynien itp., co utrudnia lokalizację takiego podłączenia przez zadymianie. Rozwiązania takie można odkryć przy zastosowaniu urządzeń zadymiających pulsacyjnych, aczkolwiek nie zawsze jest to skuteczne. Firmy borykają się również z problemem dopływu wód infiltracyjnych i przypadkowych do oczyszczalni. Przyczyną jest m.in. nieszczelność studni kanalizacyjnych wraz z rurami kanalizacyjnymi i niesolidna zamiana studni plastikowych na betonowe. Poprzez sprawdzanie takich studni w wielu przypadkach można zlokalizować awarię sieci kanalizacyjnej i związane z nią przecieki wody do kanału.
Wytworzenie opomiarowanych obszarów sieci stanowi system wodociągowy stanowiący podstawy wyliczeń strat i efektywnego działania w bieżącej eksploatacji sieci. Najtańszym urządzeniem do pomiaru przepływu jest wodomierz, do którego niezbędna jest budowa studni. Istnieje także możliwość zastosowania przepływomierzy rozłącznych do zabudowy ziemnej lub całego przepływomierza do zabudowy na rurociągu w ziemi. Wszelkie prace związane z określeniem obszaru opomiarowania sieci powinny być zgodne z planem inwestycyjnym, by móc ustalić dobrą lokalizację urządzeń pomiarowych i ewentualnej wymiany sieci w złym stanie technicznym.
Na podstawie: Pucek P.: Sposoby redukcji kosztów. „Ochrona Środowiska” 3/2005
Renowacja na dwa sposoby
W odnowie infrastruktury podziemnej w miastach, a dokładniej przewodów wodociągowych, można wykorzystać jeden z dwóch sposobów: kanadyjski lub europejski. Szacuje się, iż nakłady inwestycyjne na tego typu renowację w skali światowej kształtują się na poziomie 15-25 mld euro. System kanadyjski podzielono na dwa sposoby zarządzania rewitalizacją sieci wodociągowych. Jeden nazwano „górą od spodu”, a dotyczy on długoterminowych programów inwestycyjnych (między 10 a 100 lat), drugi natomiast, nazwany „dnem do góry”, stosowany jest do opracować krótkoterminowych. Różnią się między sobą sposobem planowania i uszczegółowieniem danych technicznych, a ich cechą wspólną jest to, iż ich podstawową bazę tworzą informacje o warunkach technicznych pracy przewodów wodociągowych, ich wiek i materiał, z którego zostały wykonane. W ramach przeprowadzonych badań w Unii Europejskiej stworzono europejski system zarządzania eksploatacją i odnową sieci – CARE-W. Do oceny terminu, sposobu renowacji lub wymiany rurociągu posłużono się trzema wskaźnikami: uszkadzalnością sieci, oceną i niezawodnością działania. Opracowana w ten sposób metodologia wraz z pomniejszymi parametrami tworzy wyżej wspomniany system europejski. Żadna z przedstawionych metod nie zdominowała jeszcze polskiego rynku, choć w wielu krajach podejmuje się działania wykorzystania najkorzystniejszej z nich.
Na podstawie: Dąbrowski W.: O współczesnych metodach zarządzania rewitalizacją sieci wodociągowych. „Forum Eksploatatora” 1/2006
Opracowała: Katarzyna Błachowicz
