Przegląd prasy

 

Ścieki szare, powstające podczas kąpieli, mycia rąk czy prania, stanowią ok. 50% ogólnej ilości ścieków wytwarzanych w gospodarstwie domowym. Odpowiednio oczyszczone i zdezynfekowane mogą być wykorzystywane do spłukiwania misek ustępowych, nawadniania ogrodów oraz do celów porządkowych. W ofercie zagranicznych firm można już odnaleźć tak innowacyjne rozwiązania jak zintegrowanie zbiornika miski ustępowej z umywalką, pralką automatyczną a także montaż oddzielnego zbiornika podczyszczającego wodę szarą. Systemy recyklingu tego rodzaju ścieków stają się coraz bardziej popularne na całym świecie, zarówno w przypadku budownictwa mieszkaniowego, jak i użyteczności publicznej. Z powodzeniem stosowane są w Kanadzie, USA, Australii, Japonii, krajach Bliskiego Wschodu takich jak Izrael czy Oman, a także w Unii Europejskiej. Z technicznego punktu widzenia powtórne wykorzystanie ścieków szarych wiąże się z wieloma ograniczeniami. Konieczne jest zastosowanie odpowiednich metod filtracji, dezynfekcji lub systemów biologicznego oczyszczania. Należy również rozważyć względy ekonomiczne omawianego zagadnienia, bowiem instalacja i eksploatacja urządzeń oczyszczających oraz systemów dualnych generuje znaczne koszty. Jednak mając na uwadze stale rosnące zapotrzebowanie na wodę wodociągową oraz światowy problem deficytu czystej wody, powszechne stosowanie systemów instalacyjnych umożliwiających wykorzystanie podczyszczonych ścieków szarych może stać się wyrazem zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do szeroko pojętej gospodarki wodno-ściekowej.

Na podstawie: Mucha J., Jodłowski A.: Ocena możliwości wykorzystania wody szarej. „Gaz, Woda i Technika Sanitarna” 7-8/2010

 

Dobór odpowiedniego rodzaju koagulantu odgrywa ważną rolę w funkcjonowaniu całego układu technologicznego uzdatniania wód powierzchniowych. Parametrem, który powinien być brany pod uwagę przy wyborze właściwego preparatu jest wytrzymałość powstających podczas procesu kłaczków. Te właściwości mają duże znaczenie podczas transportu zawiesiny pokoagulacyjnej do osadnika, a co za tym idzie dla prawidłowego działania kolejnych urządzeń technologicznych. Przeprowadzono szereg analiz zmierzających do wskazania koagulantu powodującego wytworzenie zawiesiny o jak najlepszych właściwościach wytrzymałościowych. W badaniach porównywano cechy siarczanu glinu, jako koagulantu hydrolizującego, oraz trzech związków wstępnie zhydrolizowanych o różnym stopniu polimeryzacji. Były to PAX XL-19, oparty na trójwarstwowym glinie Al³⁺, oraz Flokor 1ASW i Flokor 1A, stanowiące wodny roztwór kompleksowego chlorowodorotlenku glinowego. Po przeprowadzeniu analiz laboratoryjnych z zastosowaniem badanych koagulantów zanotowano znaczną różnicę pomiędzy właściwościami kłaczków powstających podczas flokulacji. W porównaniu preparatów wstępnie zhydrolizowanych i hydrolizujących lepsze wyniki uzyskały te pierwsze. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że wytrzymałość kłaczków w przypadku koagulacji siarczanem glinu jest znacznie niższa w porównaniu do koagulacji koagulantami spolimeryzowanymi. Nie określono jednak związku pomiędzy udziałem poszczególnych form glinu a wytrzymałością zawiesiny pokoagulacyjnej.

Na podstawie: Gumińska J., Kłos M.: Wpływ rodzaju koagulantu na właściwości zawiesiny pokoagulacyjnej. „Instal” 6/2010

Istotny problem podczas oczyszczania ścieków pochodzących z przemysłu mleczarskiego stanowią zawarte w nich wysokie ładunki zanieczyszczeń. Są to przede wszystkim duże ilości związków organicznych (wyrażanych wskaźnikami BZT₅ i ChZT), różnego rodzaju zawiesin oraz azotu i fosforu. Zastosowanie nowoczesnych metod beztlenowych do oczyszczania ścieków mleczarskich jest jeszcze niedostatecznie opisane w doświadczeniach technicznych. Jednak zalety tych systemów zostały docenione w innych branżach przemysłu spożywczego, m.in. w browarnictwie i gorzelnictwie. Zarówno z technologicznego, jak i ekonomicznego punktu widzenia wykorzystywanie metod beztlenowych w podczyszczaniu ścieków mleczarskich jest w pełni uzasadnione. Obecnie stosowane są jednostopniowe i dwustopniowe metody beztlenowe oraz układy beztlenowo-tlenowe. Za tego typu systemami przemawia m.in. niska energochłonność, mały przyrost biomasy oraz odporność na znaczną nierównomierność obciążenia. Należy jednak wziąć pod uwagę to, że korzystanie z metod beztlenowych powoduje wiele ograniczeń. W układach tych nie można efektywnie usuwać związków biogennych, dlatego zalecane jest stosowanie układów doczyszczania tlenowego z procesami nitryfikacji i denitryfikacji. Trzeba dokładnie usuwać tłuszcze ze ścieków, ponieważ stanowią one potencjalny czynnik inhibitujący proces oczyszczania. Konieczne jest także instalowanie zbiornika retencyjnego, w którym może następować wyrównanie składu i pH ścieków oraz zachodzić wstępna faza hydrolizy i zakwaszania.

Na podstawie: Barbusiński K.: Bioreaktory beztlenowe do podczyszczania ścieków mleczarskich „Agro Przemysł” 3-4/2010

 

Stosowane dotychczas metody zagospodarowania osadów ściekowych, takie jak składowanie, rolnicze bądź przyrodnicze wykorzystanie praktycznie wyczerpują się. Wypierane są przez nowe technologie oparte na suszeniu i termicznym przekształcaniu osadów. Wśród szeregu inwestycji realizowanych w tym zakresie znajduje się instalacja eksploatowana na Miejskiej Oczyszczalni Ścieków „Łyna” w Olsztynie. Wymienniki ciepła, w które wyposażona jest aparatura zapewniają maksymalny odbiór generowanej energii cieplnej, powstającej w procesie suszenia i spalania, pozwalając na jej powtórne wykorzystanie. Pierwszy element procesu technologicznego stanowi wstępne odwodnienie osadów na prasach, skąd transportowane są do zbiornika magazynowego z wykorzystaniem istniejących przenośników ślimakowych. W cyklu suszenia, odbywającym się w obiegu zamkniętym, jako medium grzewcze wykorzystywany jest olej termiczny. Wysuszony osad za pomocą systemu przenośników trafia do zbiornika pośredniego, a następnie do spalarni, składającej się z adiabatycznego zespołu ogniotrwałej komory spalania. Powstające podczas procesu popioły są workowane, po czym trafiają do magazynu popiołów. Maksymalna ilość osadu odwodnionego, jaka może być poddana procesowi suszenia i spalania w omawianej instalacji, to 2 000 kg/h.

Na podstawie: Zieliński M., Dębowski M.: Charakterystyka termicznego przetwarzania osadów ściekowych na Miejskiej Oczyszczalni Ścieków „Łyna” w Olsztynie. Prawny serwis informacyjno-doradczy „Woda i Ścieki” 7/2010

 

Opracowanie: