Regulacje prawne wynikające z nowelizacji ustawy o samorządzie gminnym, obejmującej nowe zasady prowadzenia przez gminy polityki rozwoju, rodzą nadzieje i obawy. Z jednej strony wprowadzają rozwiązania od dawna oczekiwane, a z drugiej zaczynają je wdrażać w otoczeniu, które odwykło od kompleksowego traktowania problematyki rozwoju, uważając ją za instrument pozyskiwania dotacji lub ugłaskiwania wyborców przyzwoleniem na chaotyczną zabudowę.

Co do oczekiwań, kwestie integracji nie są nowe – przymierzano się do nich metodologicznie jeszcze za czasów realsocjalizmu. Istotą planowania rozwoju w sposób zintegrowany jest zapewnienie zgodności działań społecznych i gospodarczych z cechami i przemianami przestrzeni geograficznej. Ta ostatnia jest traktowana nie tylko jako uwarunkowanie dla rozwoju sfery społecznej i gospodarczej w długiej perspektywie trwania, ale też jako swoista wartość publiczna. Dla jej ochrony władze prowadzą politykę przestrzenną, a w jej ramach m.in. formułują przepisy w formie regulacyjnych aktów planowania przestrzennego. Takie dwoiste podejście do przestrzeni wymaga diametralnej zmiany dotychczas stosowanej metodologii, a przede wszystkim praktyki, by sfery społeczno-ekonomiczną i przestrzenną rozpatrywać łącznie. Chodzi zatem o wielowymiarowy horyzont analityczny i decyzyjny: dłuż...