Wśród propozycji zmian prawnych w systemie gospodarki przestrzennej wymienia się m.in. wprowadzenie dwóch kategorii miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. W ramach pierwszej określane byłoby przeznaczenie terenu, a w ramach drugiej ? sposoby jego zagospodarowania.

Podobne rozwiązania zresztą już w jakimś zakresie w poprzednich stanach prawnych występowały. W tym miejscu nie chodzi o szczegółową analizę nowych propozycji, ale zwrócenie uwagi na przedmiotowe rozróżnienie. W obecnie obowiązujących przepisach wyodrębnienie przeznaczenia terenu i sposobów zagospodarowania terenu wciąż jest niedostatecznie precyzyjne.

Obligatoryjne elementy planu miejscowego

Jest tak tym bardziej, że przeznaczenie terenu w sensie wiążącym z perspektywy całego systemu gospodarki przestrzennej może być określone jedynie w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. WSA w Białymstoku (wyrok z 20 lutego 2018 r., sygn. akt II SA/Bk 872/17, Legalis) wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 Ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. DzU z 2017 r. poz. 1073, ze zm.), w miejscowym planie określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu oraz różnych zasadach zagospodarowania. Przywołany przepis odczytywać należy w związku z art. 4 ust. 1 ustawy, w którym określono podstawowe, a zarazem obligatoryjne elementy planu miejscowego, c...