Prawidłowa kwalifikacja prowadzonego procesu przetwarzania odpadów jako recyklingu ma doniosłe znaczenie prawne, gdyż  pozwala na zwolnienie surowca wtórnego, pochodzącego z recyklingu ze stosowania przepisów odpadowych.

Wprowadzona cztery lata temu do polskiego porządku prawnego instytucja utraty statusu odpadu ma na celu poszerzenie rynków zbytu surowców wtórnych przez przyjęcie ścisłych kryteriów określających, kiedy pewne rodzaje odpadów przestają być odpadami.

O ile nie występują problemy z interpretacją definicji recyklingu zawartą w art. 3 ust. 1 pkt. 23 Ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (DzU z 2013 r. poz. 21, z późn. zm.) w przypadku wytworzenia z odpadów produktów, takich jak np. blachy, rury, worki foliowe, kształtki z tworzywa sztucznego, butelki szklane, trudności wciąż sprawia wskazanie, kiedy materiał wytworzony z odpadów może być uznany za pochodzący z recyklingu. Warto w tym miejscu odnotować, iż w samej definicji recyklingu wykluczono z tego kręgu materiały wykorzystywane jako paliwa lub do celów wypełniania wyrobisk.

Zgodnie z doktryną, o tym, czy dany proces jest recyklingiem, czy nie, decydują jego efekty, czyli uzyskany produkt1. Jeśli efektem jest materiał mający cechy jakościowe produktu, to mamy do czynienia z materiałem-produktem, a sam proces należy uznać za recykling. Jeżeli natomiast przetworzony materiał nie ma cech jakościowych produktu, to wciąż pozostaje materia...