W historii zakładu Kovohute Příbram w Czechach wielkie piece stanowiły podstawowe urządzenia do wytapiania. Początkowo były one wykorzystywane do produkcji surówki ołowiu z lokalnych rud, a w latach 50. XX w. zaczęto używać ich zarówno do przetwórstwa rud, jak i odpadów ołowiowych. Stopniowo coraz więcej ołowiu pozyskiwano z zużytych akumulatorów. W 1972 roku wstrzymano dostawy koncentratów ołowiu oraz srebra do zakładu i odtąd jest on wykorzystywany wyłącznie jako obiekt gospodarki wtórnej. W toku długiego i skomplikowanego procesu technologia była stopniowo przekształcana, co umożliwiło przetwórstwo głównych źródeł surowców ? akumulatorów kwasowo-ołowiowych wraz z innymi odpadami ołowiowymi.

Akumulatory początkowo były dostarczane w postaci bezkwasowej, z ręcznie usuniętymi obudowami. Jednakże pojemniki wykonane z PCV oraz pozostałe substancje organiczne stwarzały znaczące problemy w zakresie oczyszczania gazów. Problem ten miał zostać rozwiązany w sposób nowatorski, dzięki uruchomieniu w 1982 r. wielkiego pieca, wyposażonego w układ dopalania spalin. Jednakże podczas eksploatacji pojawiły się liczne trudności techniczne, a stopniowe zaprzestawanie działalności przez firmy zajmujące się demontażem obudów akumulatorów, który stał się bardziej skomplikowany po wprowadzeniu nowych akumulatorów w obudowach polipropylenowych, stanowiło ogromne wyzwanie dla zakładu. Potrzebne były gruntowne zmiany technologiczne w celu umożliwienia przetwarzania akumulatorów w cał...