W historii architektury wykorzystywanie materiałów budowlanych z dawnych, rozbieranych lub zniszczonych obiektów było dość powszechną praktyką. Często odzyskiwano elementy kamienne, drewno konstrukcyjne i elementy ceramiczne, a na zastanych fundamentach posadawiano nowe obiekty. Nawarstwienia różnych materiałów budowlanych, odmiennych wątków ceglanych i stylów widoczne jest często w obiektach zabytkowych, stanowiących doskonałą pożywkę dla badań archeologicznych lub histograficznych.

Taki pragmatyczny sposób budowania świadczy o poszanowaniu posiadanych zasobów materialnych przez naszych przodków. Jakże odmienne, wręcz rozrzutne zachowania obowiązują we współczesnych metodach wznoszenia obiektów budowlanych. „Metoda buldożera” zakłada likwidację starego i kultywuje nowość, promowane są nowe materiały budowlane, stare jest zbędne. Stosunkowo rzadko odzyskuje się dawne materiały budowlane, rzadko powraca się do tradycyjnych, rzemieślniczych metod budowania. Czasami opiera się nowe budynki na zastanych fundamentach, wykorzystuje się zastane elementy dekoracyjne, historyczną stolarkę lub motywy ślusarskie.

Fot. 1. Kaplica Pojednania w Berlinie – przykład tzw. budownictwa zrównoważonegoca Pojednania w Berlinie – przykład tzw. budownictwa zrównoważonego
Przed i po murze
Współczesne...