Proces rozszerzania się terenów miejskich na obszary o mniej intensywnej urbanizacji wywiera presję na tereny półnaturalne, leśne i łąkowe, a także grunty rolne. Rozlewanie się miast należy ograniczać poprzez odpowiednie stosowanie mechanizmów planowania przestrzennego i organizowanie przestrzeni miejskich w taki sposób, aby zagospodarowywać ponownie nieużytkowane tereny.

Jednym z aspektów zrównoważonego rozwoju miast jest regeneracja terenów poprzemysłowych zamiast ekspansji na obszary produkcji rolniczej i użytki zielone. Włączanie tych terenów do tkanki miejskiej przeciwdziała uszczelnianiu kolejnych powierzchni ziemi i może przyczynić się do podniesienia jakości życia mieszkańców miast, także w aspekcie zdrowotnym. W szerszej perspektywie integracja ochrony gleby z planowaniem przestrzennym pozwala chronić zasób, który stanowi podstawę pozyskania ok. 90% żywności na świecie i jest drugim co do wielkości – po oceanach – rezerwuarem dwutlenku węgla. Rewitalizacja terenów nieużytkowanych to szczególnie istotne w obliczu kryzysu klimatycznego działanie, które może pomóc odwrócić negatywny trend eksurbanizacji: kilka lat temu szacowano, że w Europie rocznie urbanizowane są nowe obszary o łącznej powierzchni równej obszarowi zajmowanemu p...