Wszystkie studnie podlegają procesom starzenia, głównie kolmatacji (ang. clogging) i korozji. W warunkach idealnych jednorodnej warstwy wodonośnej, zbudowanej z kulistych, gładkich, chemicznie obojętnych ziaren i zdemineralizowanej, jałowej wody, oraz stabilnego zasilania wodonośca modelowa studnia pracowałaby ze stałym wydatkiem jednostkowym (iloraz wydajności i depresji) aż do mechanicznego uszkodzenia filtra (np. na skutek korozji), czego w naturze nie obserwujemy. 

Na spadek wydajności studni w ok. 90% ma wpływ kolmatacja1 – zjawisko zbliżone do tych zachodzących w filtrach żwirowych na stacji uzdatniania, co wymaga cyklicznego płukania odżelaziacza z częstotliwością zależną od powierzchni złoża, wydajności i jakości wody. Kolmatacja wg Antoniego S. Kleczkowskiego jest to: „proces mechanicznego osadzania zawiesin oraz drobnych frakcji piaszczystych i ilastych na filtrach studziennych i w ośrodku gruntowym w strefie przyfiltrowej”2. Natomiast wg  Alfreda Z. Trzaski jest zdefiniowana szerzej jako „[…] cały zespół kolejno występujących po sobie przyczyn i skutków, które towarzysząc przepływowi zawiesin przez ośrodki porowate, doprowadzają do zmian fizycznych tych ośrodków. W efekcie zmienia się ich porowatość, przepuszczalność, pierwotny rozkład ciśnienia i wydatek przepływu...