Rozbiórki budynków lub obiektów budowlanych coraz częściej stają się początkiem procesu inwestycyjnego, a nie jego końcem. Charakterystyczne jest to dla obszarów zabudowy śródmiejskiej. Zanim inwestorzy rozpoczną wznoszenie nowych budynków i towarzyszącej infrastruktury, muszą uporać się z gęstą, zdekapitalizowaną, starą zabudową.

Właśnie z tego powodu często wykonywane są prace rozbiórkowe. Duża skala wyburzeń i rozbiórek prowadzona jest również na terenach poprzemysłowych, w obrębie których planowane są nowe funkcje i rozwój inwestycji o odmiennym wzorcu urbanistycznym. Dodatkowo obszary masowego budownictwa mieszkaniowego wznoszonego z wielkiej płyty (tzw. blokowiska) coraz częściej traktowane są jako potencjalne rejony przyszłych prac rozbiórkowych. Wszystkie te miejsca mogą generować duże ilości odpadów budowlanych. Z drugiej strony przy wdrażaniu konsekwentnej polityki gospodarowania odpadami mogą one stanowić rezerwuar materiałów budowlanych z odzysku.
Z obserwacji wynika, że w grupie wymienionych obszarów prowadzenia prac rozbiórkowych znacznie łatwiej dekonstrukcji można poddać budynki ponad stuletnie niż obiekty realizowane w drugiej połowie XX w. Starsze zabudowania na ogół charakteryzują się prostą konstrukcją, użyciem tradycyjnych materiałów, łączeń i wiązań. Dodatkowym atutem ułatwiającym takie prace jest fakt, że nie były one budowane ze złożonych kompozytowych elementów budowlanych. Natomiast na fasadach tych obiektów znajdują się fragm...