Ślazowiec pensylwański (Sida hermaphrodita Rusby) jest cennym gatunkiem energetycznym. O jego dużej wartości świadczy m.in. niska wilgotność (w granicach dwudziestu paru procent) zbieranej zimą masy. Osiągnięcie sukcesu w postaci wysokich, dobrej jakości plonów w głównej mierze zależy od plantatora.

Fot. 1 Roślina ślazowca pensylwańskiego porażona przez zgniliznę twardzikową
Podobnie jak wszystkie gatunki wieloletnie, również ślazowiec pensylwański wymaga właściwego doboru stanowiska i starannej uprawy. Stanowisko pod ślazowiec musi być wolne od chwastów. Tylko takie pozwoli na ograniczenie pracochłonnych zabiegów odchwaszczających, chroniących wolno rosnące siewki ślazowca przed zagłuszeniem przez chwasty. W wyborze przedplonu należy pominąć słonecznik i rośliny krzyżowe ze względu na możliwość wystąpienia wspólnej choroby – zgnilizny twardzikowej (Sclerotinia sclerotiorum). Porażenie ślazowca zgnilizną twardzikową może prowadzić do znacznego obniżenia plonów, spowodowanego zamieraniem roślin. Rośliny chore wyróżniają się w łanie brunatnym zabarwieniem, następnie dochodzi do łamania się pędów tuż przy powierzchni gleby (fot. 1). Wewnątrz pędów, u ich podstawy widoczne są sklerocja patogena (fot. 2).
Możliwość wytworzenia przez roślinę wysokiego plonu biomasy pociąga za sobą konieczność dostarc...