Sosna himalajska (Pinus wallichiana A. B. Jacks.) należy do gromady nagozalążkowych (Gymnospermae) i rodziny sosnowatych (Pinaceae). W stanie naturalnym występuje w Nepalu, Bhutanie, północnej Birmie i w zachodnich Chinach. Rośnie w Himalajach, na stanowiskach wilgotnych do suchych, na wysokości między 1800 a 4000 m n.p.m. Do Europy (do Anglii) została wprowadzona przez Lamberta w 1823 r. W Polsce, w Arboretum Stanisława hr. Wodzickiego w Niedźwiedziu w Małopolsce, była już w 1833 r., a w Arboretum Kórnickim w 1849 r. Jest drzewem iglastym, zawsze zielonym, jednym z najładniejszych wśród sosen. Jeszcze stosunkowo niedawno w czasie surowych zim w różnym stopniu podmarzała lub nawet wymarzała. Obecnie dzięki ocieplającemu się klimatowi nie powinna u nas przemarzać.

Opis gatunku

W ojczyźnie maksymalnie wyrasta do wysokości 50 m, a korona ma 8 do 15 m szerokości. W Europie w korzystnych warunkach osiąga do 35 m, a jednoroczny przyrost na wysokość wynosi 35 do 60 cm. Korona jest szeroka, luźna, z poziomo do lekko ukośnie wyrastającymi gałęziami bocznymi. Kora na młodych pędach jest gładka, ciemnoszara z białawym nalotem woskowym, na starszych popielatoszara, na starych pniach głęboko podłużnie spękana, ciemniejsza. Igły są cienkie, zebrane po pięć w pęczk...