Najważniejszym problemem związanym z obecnością dużych drzew na terenie miast jest groźba spowodowania wypadku z narażeniem życia, zdrowia i mienia mieszkańców. Fakt ten wpływa na konieczność przeprowadzania zabiegów mających na celu poprawę stabilności okazów rosnących na terenach użytkowych.

Niebezpieczeństwo jest związane z dwoma typami zdarzeń ? z wyłamaniami oraz z wykrotami. Do złamań dochodzi w osłabionych fragmentach szkieletu drzewa, natomiast wykroty mają związek z uszkodzeniami systemu korzeniowego lub niekorzystnymi zmianami w glebie1. Czynnikiem bezpośrednio indukującym upadek całego drzewa bądź jego części jest najczęściej wiatr.

Odporność drzew na działanie wiatru różni się w zależności od gatunku, wieku, lokalizacji, przebiegu chorób i historii przeprowadzanych zabiegów. Biorąc pod uwagę genetyczne uwarunkowania drzew do znoszenia silnych podmuchów, najbardziej odporne są modrzewie, jesiony, sosny i buki2. Tymczasem najczęściej obserwuje się wypadki z udziałem klonów, wierzb, topól i świerków.

Diagnostyka drzew

Ryzyko upadku w głównej mierze determinują cechy genetyczne poszczególnych gatunków drzew. Najistotniejszy wydaje się sposób rozwoju korony i typ rozwidleń konarów. Niepożądana jest wieloprzewodnikowość oraz tendencja do wytwarzania rozwidleń V-kształtnych, sprzyjających powstawaniu zakorka. Niemal tak samo ważne są: budowa systemu kor...