Strączyn żółty (Cladrastis kentukea (Dum.- Cours.) Rudd) należy do rodziny bobowatych (Fabaceae). Znany jest także pod nazwą C. lutea (F. Michx.) K. Koch. Polska nazwa gatunkowa wywodzi się od żółtej barwy powierzchni jego świeżego drewna. Znane są cztery gatunki strączynów, trzy występujące we wschodniej Azji i jeden tu przestawiony, na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych, gdzie rośnie w liściastych lasach mieszanych, na glebach wilgotnych, ale przepuszczalnych, żyznych, zawierających wapń, na brzegach rzek i na skałach wapiennych. Jest tam już gatunkiem nieczęsto widywanym. Do uprawy został wprowadzony w 1802 r. we Francji, przez André Michaux (1746-1802), sławnego przyrodnika i podróżnika. W Polsce jest drzewem rzadko napotykanym, nie mają go nawet wszystkie nasze ogrody botaniczne.
Opis gatunku
Strączyn żółty w ojczyźnie wyrasta do 8?10 m (15 m). W uprawie jest zwykle drzewem niskim, krótkopniowym, także wielopniowym o szerokiej koronie 8?10 m, mniej lub bardziej kulistej. Drewno gałęzi jest kruche. Kora szara do czarniawej, gładka. Młode pędy są gładkie, brązowe. Pąki 2?4 mm długości, bez łusek, jasnobrązowe, owłosione, zebrane po kilka i ukryte w czasie wegetacji w zgrubiałych nasadach osi liści złożonych. Pędy pozbawione są pąka szczytowego. Liście ułożone skrętolegle, nieparzystopierzaste, do 40?50 cm długości, złożone z 7?9 eliptycznych listków do 10 cm długości, niektóre odmiennego kształtu, na wierzchu jasnozielone, pod s...