Święte morze Syberii
Bajkał to najstarsze i najgłębsze jezioro na świecie. Pod względem powierzchni uważany jest za drugie jezioro Azji i siódme na świecie. To także jedyne takie miejsce na Ziemi, w którym można spotkać nieznane nigdzie indziej gatunki roślin i zwierząt. Nic zatem dziwnego, że od 1996 r. wąski pas terytorium wokół jeziora oraz sam akwen wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Przyrody UNESCO.
Bajkał nazywany też „Błękitnym okiem Syberii” jest zbiornikiem górskim leżącym 456 m n.p.m. Na jego północno-zachodnim brzegu znajdują się Góry Bajkalskie, wzdłuż zachodniego ciągną się Góry Przymorskie, a przez północno-wschodni odcinek Góry Barguzińskie. Pasmo gór Chamar-Daban rozciąga się od południowo-wschodniej strony jeziora. Położenie akwenu pomiędzy górami sprawia, że w zdecydowanej większości jego brzegi są urwiste. Łagodne stają się jedynie przy ujściach rzek. Do Bajkału wpływa aż 336 rzek, natomiast tylko jedna wypływa. Według miejscowej legendy wypływająca rzeka Angara to jedyna córka potężnego Bajkału. Kiedyś kochał on ją, gdyż piękniejszej niż ona nie było na świecie. Wszyscy ją podziwiali, dzięki temu, że w dzień była jak niebo, w nocy – jak deszczowa chmura. Pewnego razu, gdy usnął stary Bajkał, Angara popędziła do młodzieńca Jeniseja. Zbudził się wtedy Bajkał, gniewnie podniósł fale, zagrzmiał burzą, połamał w górach drzewa, zac...
