Można przyjąć, że Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz. Urz. UE z 22 listopada 2008 r. L 312/3 ? dyrektywa ramowa) została transponowana do polskiego prawa z chwilą uchwalenia Ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (DzU z 2013 r. poz. 21). To, oczywiście, pewne uproszczenie, gdyż nie jest to jedyny akt prawny, dokonujący owej transpozycji.

Uwzględnić należy również co najmniej część postanowień Ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (DzU z 2012 r. poz. 391, z późn. zm. ? u.c.p.g.) czy Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. ? Prawo ochrony środowiska (DzU z 2008 r. nr 25, poz. 150, z późn. zm. ? P.o.ś.). Z punktu widzenia prawa europejskiego, polska transpozycja czyni w zasadzie zadość obowiązkom wynikającym z dyrektywy 2008/98/WE o odpadach (z pewnymi zastrzeżeniami) ? choć jednocześnie niekoniecznie usuwa błędy w przeniesieniu do polskiego porządku prawnego szeregu innych dyrektyw sektorowych (np. Dyrektywy Rady 1999/31/WE z 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów ? Dz. Urz. UE z 16 lipca 1999 r. L 182/1). Jest też kilka rozwiązań ewidentnie sprzecznych z prawem europejskim ? np. zagadnienie ograniczonego dostępu do informacji w zakresie gospodarowania odpadami (do bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami ? BDO).

Jakość transpozycji rzutuje na stabilność prawa krajowego. Prędzej ...