Na początku lipca br. wejdzie w życie Ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU nr 80, poz. 717). Jest to nowy akt prawny, zastępujący Ustawę z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Nowa ustawa nie wnosi zasadniczych zmian w planowaniu przestrzennym. W dalszym ciągu obowiązywać będą plany zagospodarowania przestrzennego województwa, a dla obszaru gminy – studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Zmiany w tym przedmiocie odnoszą się w zasadzie do trybu opiniowania, uzgadniania i uchwalania powyższych dokumentów.


Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego będzie wiążące przy sporządzaniu planów miejscowych, które tak jak obecnie stanowić będą akt prawa miejscowego. Ustawa ta przewiduje, iż w studium wskazane zostaną obszary, dla których sporządzenie planu miejscowego jest obowiązkowe, a przystąpienie do ich sporządzenia musi nastąpić nie później, niż w 3 miesiące od momentu ustalenia powyższego obowiązku. Ustawa określa też podstawową i dopuszczalne skale rysunku planu. Powyższe zapisy wydają się akceptować wcześniejszą już praktykę rozdrobnienia planów miejscowych.
Najbardziej znaczące zmiany nowa ustawa wprowadza do procedury decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wszystkie dalsze ustalenia stanowią konsekwencję niżej cytowanych zapisów art. 4.
ust. 1. Ustalenie przeznacze...