Poniższy tekst kontynuuje rozważania dotyczące problemów wynikających na tle przepisów art. 26 i 26a, zawartych w rozdziale 8 działu drugiego Ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (DzU z 2020 r. poz. 797, z późn. zm., dalej: u.o.), prowadzone w kilku numerach „Przeglądu Komunalnego” z roku 2019. Praktyka formułuje jednak ciągle nowe pytania i wątpliwości, więc do niektórych problemów warto wrócić.

Dla przypomnienia – z punktu widzenia głównego (wyjściowego) przepisu całego art. 26, czyli ust. 1, obowiązek niezwłocznego usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania obciąża, co do zasady, posiadacza odpadów, zaś w przypadku niemożliwości ustalenia, kto jest posiadaczem zgromadzonych odpadów, obowiązek powinien być egzekwowany, uwzględniając domniemanie zawarte w definicji „posiadacza odpadów” (art. 3 ust. 1 pkt 19 u.o.) od władającego powierzchnią ziemi (definicja władającego – art. 3 pkt 44 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska; t.j. DzU z 2020 r. poz. 1219, z późn. zm.; dalej P.o.ś.), na której zgromadzono odpady. Obowiązek wynika bezpośrednio z ustawy, jego niewykonanie pozwala na wydanie decyzji administracyjnej zobowiązującej wskazany podmiot do usunięcia odpadów. „Usunięcie” nie jest pojęc...