W ostatnich dziesięcioleciach w państwach uprzemysłowionych stopniowo zmniejsza się głęboko zakorzeniona nieufność i uprzedzenie do kompostowania, kompostu i naturalnych nawozów, postrzeganych jako wyraz zacofania w rolnictwie.

Od lat 30. minionego stulecia prowadzi się coraz bardziej zaawansowane badania praktycznego zastosowania kompostu. Szczególnie w rolnictwie ekologicznym ostatnich kilkunastu lat ceni się korzystny wpływ kompostu na glebę i roślinność.
To, że rośliny nawożone kompostem lepiej rosną i przynoszą większe plony, dzisiaj nikogo już chyba nie dziwi, ale to, że spryskiwane kompostem („kompot kompostowy”) kultury są zdrowsze niż te traktowane intensywną chemią i manipulowane genetycznie, wciąż jeszcze budzi niedowierzanie. Tymczasem kompost jest nawozem „żywym”, bogatym w mikroorganizmy, które po kontakcie z powierzchnią spryskiwanych roślin i gleby tworzą chroniące je kolonie w postaci cieniutkiej, koegzystującej błony organicznej. Ta żywa błona jest najlepszą zaporą dla agresywnych zarazków i wirusów ze świata zewnętrznego, a jednocześnie stymuluje system immunologiczny spryskanych roślin.

Właściwości i jakość substancji organicznych kompostu
W procesie kompostowania substancje organiczne rozkładane są w warunkach tlenowych przez mikroorganizmy na CO2 i H2O oraz produkty pośrednie. Te ostatnie są dalej przetwarzane przez inne grupy mikroorganizmów, przez co zmienia się stosunek węgla do azotu ...