Nowoczesne technologie gazyfikacji (pirolitycznej)

Biomasa może podlegać konwersji termochemicznej wskutek zintegrowanego lub indywidualnego, sekwencyjnego udziału następujących procesów (wszystkich lub wybranych): rozkładu pirolitycznego (teoretycznie bez obecności powietrza lub innych czynników utleniających) biomasy na frakcję stałą, ciekłą i gazową, zgazowania (np. z parą wodną, powietrzem, mieszaniną: para wodna – tlen, powietrze wzbogacone w tlen) stałych i ciekłych produktów pirolizy w celu zwiększenia wydajności produktów gazowych oraz reformingu (opcjonalnie katalitycznego) otrzymanych produktów gazowych.

W ostatnich latach przedstawiono wiele interesujących projektów i koncepcji produkcji wodoru z pozostałości biomasy. Pod uwagę brano również możliwość ewentualnego, równoległego otrzymywania w tych samych reakcjach innych pełnowartościowych półproduktów chemicznych, co znacząco zwiększa wskaźniki ekonomiczne całego procesu technologicznego. Zaproponowano m.in. dwustopniową metodę produkcji H2: szybką pirolizę biomasy dla uzyskania zwiększonej wydajności frakcji bioolejów, a następnie ich bezpośredni katalityczny reforming parowy1,2. Preferowaną opcją w tym konkretnym przypadku jest rozdzielenie uzyskanego biooleju na dwie frakcje: ligninową (wykorzystywaną jako półprodukt wyjściowy do dalszej przeróbki, np. w kierunku żywic fenolowych) i węglowodanową, reformowaną (katalitycznie) w kierunku produkcji wodoru. Ta...