Zaopatrzenie kryzysowe w wodę w Przemyślu

Termin kryzys pochodzi z greckiego słowa „krino”, oznaczającego zmaganie się, walkę, decydowanie i wybór, działanie pod presją czasu. Określa się go jako czas niebezpieczeństwa, wielkich trudności, zagrożenia priorytetowych wartości. Nie jest on zdarzeniem tylko sytuacją zaistniałą w wyniku zajścia niebezpiecznego zdarzenia. Charakteryzuje się ją jako stan destabilizacji, niepewności, utratę kontroli nad przebiegiem wydarzeń, a przede wszystkim zagrożenie zdrowia i życia ludzi. 

Sytuacje kryzysowe zachodzą losowo, mogą pojawiać się nagle, np. w wyniku poważnej awarii, katastrofy czy kataklizmu. Celem pracy jest analiza zapotrzebowania na wodę do spożycia w sytuacji kryzysowej miasta Przemyśla. Początki miejskiego wodociągu Przemyśla sięgają XVI w. Wtedy to woda grawitacyjnie płynęła rurami drewnianymi z Góry Zamkowej do zabudowań miejskich. Mieszkańcy używający wody do warzenia piwa byli opodatkowani z tego tytułu, a pieniądze w ten sposób uzyskane przeznaczano na spłacenie kosztów budowy wodociągu oraz jego bieżącą konserwację przez tzw. rurmistrza. Kolejny etap to 1919 r., kiedy to 1 lipca, po 30 latach starań i pięciu latach budowy, uruchomiono infiltracyjne ujęcie wody w podprzemyskich Prałkowcach, z którego 1500 m³/d wody zasilało osiem studzien publicznych. W 1935 r. rozbudowano ujęcie i czerpaną z niego wodę poddawano procesowi filtrac...