Historia Wielkopolski – w szczególności okres zaborów – rzutowała istotnie i dalej rzutuje na rozwój m.in. infrastruktury wodociągowo-kanalizacyjnej na tych terenach. Ziemie pod zaborem pruskim (szczególnie miasta) były znacznie lepiej rozwinięte pod względem infrastrukturalnym niż ziemie pod zaborem rosyjskim.

Geograficznie Wielkopolska leży na Pojezierzu Wielkopolskim i Nizinie Wielkopolskiej, w dorzeczu Warty i Noteci. Prowincja Wielkopolska1 obejmowała historycznie (w okresie I Rzeczpospolitej) województwa: poznańskie z Ziemią Wschowską, kaliskie z gnieźnieńskim, sieradzkie z Ziemią Wieluńską, inowrocławskie z Ziemią Dobrzyńską, brzesko-kujawskie i łęczyckie. Po wyzwoleniu spod zaborów na obszarze Wielkopolski zachodniej i północnej utworzono województwo poznańskie o powierzchni 26 528 km2, które zamieszkiwało blisko 2 mln ludzi w 118 miastach i ponad 3 tys. gmin wiejskich. Granice woj. poznańskiego uległy istotnej zmianie w 1938 r. – po odejściu powiatów bydgoskiego, inowrocławskiego, szubińskiego, wyrzyskiego oraz gmin Kruszwica i Chełmce (powiat mogileński). Wielkopolska wschodnia (w czasie zaborów – gubernia kaliska) w okresie międzywojennym znalazła się na obszarze województwa łódzkiego.
W o...