Bożena Bąk

Kiedy w 1957 r. RFN, Włochy, Belgia, Luksemburg i Francja tworzyły Europejską Wspólnotę Gospodarczą, chodziło im głównie o osiągnięcie tzw. cudu gospodarczego. W polityce wzrostu gospodarczego „za wszelką cenę” pomijano wówczas problematykę środowiska. Dopiero w 1986 r. stała się ona częścią składową umowy Wspólnoty Europejskiej, chociaż już od 1972 r. były podejmowane próby określenia wspólnej polityki w tym zakresie.

Tendencją w europejskiej polityce ochrony środowiska jest obecnie daleko posunięta decentralizacja. Wspólnota ustala ogólne zasady, cele i wymogi wspólne dla wszystkich państw członkowskich, ale podstawowe znaczenie mają działania podejmowane przez administracje lokalne w poszczególnych państwach, czyli ośrodki krajowe znajdujące się najbliżej źródeł zanieczyszczeń.
W zakresie odpadów ustawodawstwo wspólnotowe stanowi istotną część regulacji dotyczących ochrony środowiska.
Dyrektywa Rady 75/442/EWG – „podstawy gospodarowania odpadami” nakłada na państwa członkowskie i ich organy, tzn. władze centralne, regionalne i lokalne, obowiązek zachęcania do zapobiegania powstawaniu odpadów i do zmniejszania ich ilości oraz eliminowania szkodliwości poprzez wspieranie rozwoju „czystych” technologii, techniczne doskonalenie produktów oraz technik usuwania odpadów. Zgodnie z powyższą dyrektywą, kraje członkowskie UE muszą również wspierać odzysk odpadów i wykorzystanie ich ...