Tężnie solankowe to dawne urządzenia produkcyjne służące do zagęszczania solanki w toku produkcji soli. Najstarsze, a zarazem największe znane tężnie, to te w Ciechocinku, wybudowane za radą Stanisława Staszica w 1806 r. Ich wysokość sięga prawie 16 m. Rozciągają się na długości niemal 2 km. Projektowano je z użyciem drewna konstrukcyjnego oraz gałązek tarniny.

 

Tarnina ograniczała emisję aerozolu do atmosfery oraz zwiększała powierzchnię parowania wody. Sama idea budowy tężni wynikała z tego, że sól z roztworu nie paruje. W ten sposób starano się ograniczyć zużycie energii w procesie produkcyjnym. Wykorzystywano fizyczny mechanizm solwatacji, która powoduje, że każdy jon soli jest ściśle otoczony cząsteczkami wody, dlatego też na powierzchni roztworu nie ma jonów. Powierzchnia roztworu soli kuchennej jest czystą wodą, która paruje, a jony soli zostają w roztworze. Dzięki temu z każdym obiegiem przez gałązki tarniny solanka stawała się coraz bardziej stężona.

Produkcyjne problemy

W procesie projektowania dawnych tężni nie uwzględniono jednak kwestii obecności pyłów w powietrzu, które zanieczyszczały solankę. Co więcej, gałązki tarniny okazały się nie dość szczelne do powstrzymania utraty solanki, która była porywana przy silnym wietrze. Tężnie wtedy wyłączano, ponieważ były to straty dla produkcji. Powstały w ten sposób aerozol solankowy był grubokropelkowy, a więc pozbawiony szansy na dot...