W ostatnich latach coraz częściej poszukuje się nowego podejścia do zarządzania zasobami naturalnymi miast. Taka tendencja wynika z postępującego procesu urbanizacji i rozbudowy infrastruktury, a także z nasilających się ekstremalnych zjawisk pogodowych, takich jak upały, susze i nawalne deszcze.

W stosunku do nich tradycyjne, nieelastyczne technologie zagospodarowania zasobów wodnych i przestrzeni miejskiej okazują się często bezradne. Równocześnie, rosną oczekiwania mieszkańców co do jakości życia oraz estetyki i dostępności przestrzeni publicznej. Coraz częściej mówi się o tym, że ma ona zasadnicze znaczenie dla aktywizacji osób starszych i niepełnosprawnych oraz dla wyrównania szans społecznych. Zielono-błękitna infrastruktura pomaga wyjść naprzeciw tym oczekiwaniom.

Współczesne wyzwania powodują, że coraz częściej, również w Komisji Europejskiej, mówi się o tzw. usługach ekosystemowych, czyli procesach naturalnych które, de facto, decydują o możliwości naszego życia na ziemi. W obszarach miejskich, obniżają one koszty zarządzania, zwiększają satysfakcję mieszkańców, wzmacniają kapitał społeczny i ekonomiczny, a także wspierają tworzenie polityki adaptacji do globalnych zmian klimatu, zmian demograficznych i ekonomicznych1.

W tym kontekście zielona infrastruktura staje się jednym z priorytetów Komisji Europejskiej oraz polityk regionalnych i krajowych2, spajającym różne funkcje miasta, ora...