Przebieg stabilizacji osadu w reaktorach SBR z usuwaniem związków biogennych

Upowszechnienie reaktorów SBR w światowej technologii oczyszczania ścieków miało miejsce w okresie stosowania metody przedłużonego napowietrzania, której cechą charakterystyczną było powiązanie procesu oczyszczania ścieków z symultaniczną, najprostszą w eksploatacji, tlenową stabilizacją osadu. W reaktorach SBR stosowano wówczas wiek osadu (WO) wynoszący 25 d i czas trwania cyklu (t_C) 4 h, dzięki czemu uzyskiwano osad czynny o własnościach sedymentacyjnych lepszych (niski indeks osadu) od własności osadu pracującego w rektorach przepływowych przy takim samym wieku osadu.
Korzystniejsze dla biomasy warunki prowadzenia procesu w reaktorach SBR były podstawą, obok zalet ekonomicznych, do masowego rozpowszechnienia tej technologii na początku lat 80. W Krakowie zaprojektowano, a w Przedsiębiorstwie Igloopol Dębica wykonano wówczas pierwsze egzemplarze krajowych reaktorów SBR w wersji klasycznej. Prof. Jerzy Kurbiel z Politechniki Krakowskiej pełnił funkcję konsultanta przy realizacji tego przedsięwzięcia.
Stopniowe zaostrzanie wymagań oczyszczania ścieków, obejmujące konieczność usuwania związków biogennych (azotu i fosforu), spowodowało wprowadzenie modyfikacji procesu osadu czynnego realizowanego zarówno w układach przepływowych, jak i w reaktorach porcjowych, w których wydłużono czas trwania cyklu. Dla przykładu, w oczyszczalni w Nowym Targu zaprojektowano dwie opcje prowadzenia procesu: dla t_c =6 h i t