W skład przygotowania sieci wodociągowej do Szybkości Napraw (SN) czy Aktywnej Kontroli Wycieków (AKW) wchodzi zadanie podziału sieci na strefy – tzw. strefowanie sieci. Do tej pory za strefę wodociągową uważano obszar sieci zawierający od tysiąca do trzech tysięcy przyłączy. Podział taki narodził się na Wyspach Brytyjskich.
W tamtejszych warunkach w systemach wodociągowych przeważają budynki jedno- lub kilkurodzinne. W związku z tym sieci takie są niejako nasycone w dużym stopniu przyłączami. W polskich miastach przeważają jednak osiedla zawierające budynki wielorodzinne. Jest to pierwszy aspekt zdecydowanie różniący porównywane tu systemy wodociągowe. Z doświadczeń autora wynika, że zarówno miasto stutysięczne, jak i trzydziestotysięczne może posiadać np. 4 tys. przyłączy. To m.in. z tego właśnie powodu bezpośrednie zaszczepianie obcych (w stosunku do lokalnych) reguł przy podziale sieci na strefy może okazać się wysoce nieefektywne dla dalszego prowadzenia procesów AKW czy SN. Jak się jednak okaże, nie jest to jedyny ważny argument, brany pod uwagę przy strefowaniu.
Każdorazowo wyodrębniony w procesie strefowania obszar - strefa jest przedmiotem: ograniczania strat wody na bazie AKW czy SN, kontrolowania ciśnienia na całym jego terytorium lub w wybranej części oraz bilansowania wody wtłaczanej do sieci (na tej bazie wyodrębnia się straty do gruntu, straty z wycieków i przepływ zależny od ciśnienia). Ponadto w strefie obserwuje się awaryjność sieci (...