Dokręcanie śrubki
Korzyści, jakie przynosi standaryzacja w działalności gospodarczej, są oczywiste. Trudno sobie wyobrazić np. produkcję wyrobów bez stosowania norm. Wiele dziedzin w Polsce zaczęto unifikować w momencie, gdy rozpoczęliśmy starania o przyjęcie do Unii Europejskiej. Jednak pozostają jeszcze obszary, gdzie normalizacja postrzegana jest niekiedy jako zło konieczne lub uważana w ogólnej działalności za zbędny dodatek.
Standaryzacja jest mechanizmem koordynacji, polegającym na tworzeniu i utrwalaniu jednolitych norm zachowań, przebiegu i treści działań oraz ich rezultatów i kwalifikacji. Jej istotą jest zaprogramowanie zadań, czynności, metod, narzędzi, zasad zachowania i czasu realizacji prac w instrukcjach, regulaminach i wytycznych1.
Ekonomiści wskazują na tzw. model administracyjny zarządzania, który może tłumaczyć niechęć samorządów i jednostek użyteczności publicznej do standaryzacji. W modelu tym zakłada się, że menedżerowie dysponują niepełną i niedoskonałą informacją, a przy podejmowaniu decyzji są skłonni zadowalać się pierwszym dopuszczalnym rozwiązaniem. Koncepcja ta sugeruje, że podejmujący decyzje, zamiast przeprowadzać wyczerpujące poszukiwanie najlepszego możliwego rozwiązania, szukają do momentu zidentyfikowania wariantu spełniającego pewien minimalny standard wystarczalności2.
