Recykling puszki aluminiowej w Polsce jako historia sukcesu

Przyjęcie przez organy Unii Europejskiej Pakietu Odpadowego¹ w pierwszej połowie 2018 roku zintensyfikowało dyskusję na temat gospodarki odpadami w Polsce. Dyskusja ta objęła także problematykę gospodarowania odpadami opakowaniowymi i zasady rozszerzonej odpowiedniości producenta w odniesieniu do opakowań, obecnie regulowaną przez Ustawę z 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (t.j. DzU z 2018 r. poz. 150, dalej jako: ?ustawa opakowaniowa?).

Pojawiły się pytania, dlaczego jedne odpady opakowaniowe są zbierane w sposób selektywny i poddawane recyklingowi, a inne nie. W ślad za tym zainteresowano się także obecnymi (załącznik nr 1 ustawy opakowaniowej) i przyszłymi (art. 6 dyrektywy nr 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych) poziomami odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na aluminiową puszkę do napojów.

Obecnie dostępne dane (za Fundacją RECAL) wskazują, że zużyta aluminiowa puszka jest zbierana w Polsce w ponad 80%, co w systemie bezkaucyjnym (niedepozytowym) jest bardzo wysokim wynikiem, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że średnia unijna wynosi 72% (dane European Aluminium na rok 2013). Dla porównania ? opakowania szklane (nieuwzględniające ampułek medycznych) w Polsce podlegają recyklingowi w 57%, przy średniej unijnej na poziomie 74%². W tej sytuacji oczywiste wydaje się pytanie: dlaczego tak się stało? Spróbujmy znaleźć na nie odpowiedź.