Rosnące zapotrzebowanie polityk rozwojowych na finansowanie ze środków publicznych wywołuje konieczność większego zorientowania się na ich rezultaty. Monitorowanie, skupione na ocenie efektów, jest narzędziem służącym poprawie skuteczności takiej polityki publicznej. W polskiej praktyce wyniki monitorowania rzadko kiedy mają wpływ na zmianę kierunków planowanych działań, a za decyzjami budżetowymi stoją najczęściej argumenty finansowe i polityczne.

Potwierdzają to wyniki kontroli NIK-u. W ponad 80% skontrolowanych urzędów w 2018 r. stwierdzono nieprawidłowości dotyczące organizacji systemu wdrażania i monitorowania przyjętych dokumentów. 

Niska efektywność monitorowania

Ponad 65% gmin nie sporządzało okresowych raportów lub sprawozdań o stanie realizacji strategii i stopniu osiągania planowanych efektów, co wyjaśniano głównie przeoczeniem1. Kontrolujący słusznie zauważyli, iż brak takiego monitorowania zwiększa ryzyko, że przez kolejne lata obowiązujące strategie będą zawierały zadania, których realizacja nie będzie możliwa. 

Problemy z monitorowaniem stwierdzono również podczas kolejnych kontroli w 2019 r. („Realizacja wojewódzkich programów strategicznych „Bieszczady” i „Błękitny San”, LRZ.430.005.2018, NIK, 2019). Obydwa programy zostały wyposażone w systemy monitorowani...