Aleje przydrożne Warmii i Mazur
Region warmińsko-mazurski wyróżnia się nie tylko w skali Polski, ale też i Europy pod względem ilości oraz stanu zachowania alei przydrożnych. Mają one znaczenie historyczne, krajobrazowe oraz pełnią ważne funkcje komunikacyjne, informacyjne i przyrodnicze.
Sadzenie żywopłotów, alei i szpalerów w otwartym krajobrazie, wzdłuż dróg, rzek i strumieni rozpoczęto w pierwszej połowie XVIII w. Jednymi z pierwszych byli pruscy władcy, król Fryderyk Wilhelm I (1713–1740) i jego syn Fryderyk II (1740–1780). W 1841 r. z polecenia króla Fryderyka Wilhelma IV ukazał się dekret o alejach, w którym zalecano zachowanie starych i sadzenie nowych alei, zarówno na gruntach państwowych, jak i na prywatnych. Aktywność w tym obszarze wykazywały również stowarzyszenia i lokalne środowiska. Założone w 1822 r. na terenie Prus Towarzystwo dla Upiększania Ogrodnictwa postulowało w tym celu wzbogacenie krajobrazu poprzez obsadzanie dróg drzewami. Po II wojnie światowej praktycznie zaniechano tych działań, choć w wydanej instrukcji stanowiącej załącznik do zarządzenia Ministra Komunikacji z 1 marca 1946 r., można było przeczytać, iż „celem sadzenia drzew przydrożnych jest kultywowanie piękna w budownictwie drogowym” (Roz. 1, §1).
Również nowi mieszkańcy Warmii i Mazur dostrzegali wartość alei przydrożnych. Wielu z nich zachwycały drogi, które &b...
