W ostatnich 10-15 latach obserwujemy szczególnie intensywny rozwój w obszarze badań i rozwoju nowych technologii fotowoltaicznych (PV).

Publikacje Chapina, Fullera i Pearsona dotyczące krzemowych złącz typu p-n, które mają zdolność do konwersji energii słonecznej na energię elektryczną pojawiły się 60 lat temu. Ten intensywny rozwój technologii PV stał się możliwy dzięki przełomowym osiągnięciom w dziedzinie chemii, inżynierii materiałowej, nanotechnologii czy fizyki. Skutkiem tego jest powstanie trzeciej generacji ogniw słonecznych, które posiadają cechy niespotykane w ogniwach pierwszej i drugiej generacji.

Obecny rynek PV

Wszystkie ogniwa słoneczne można sklasyfikować w trzech głównych kategoriach, tzn. generacjach. Na rysunku 1 przestawiono postęp w rozwoju ogniw należących do różnych generacji. Najpierw pojawiły się ogniwa pierwszej generacji, które są zbudowane na bazie monokrystalicznego krzemu lub germanu domieszkowanego fosforem bądź borem w celu otrzymania materiału przewodzącego typu p oraz typu n (rys. 2). Mimo znacznych kosztów produkcji, to dzięki wysokiej wydajności (do 25%) ogniwa te zapewniły sobie dominację na rynku. Jednakże ze względu na konieczność zastosowania krzemu o bardzo wysokiej czystości oraz z uwagi na koszty energii niezbędnej do wytwarzania ogniw, ich cena jest dosyć wysoka w stosunku do uzyskanej mocy. Niestety, kolejna wada tego typu ogniw to ...