Biokomponenty paliwowe drugiej generacji

Zgodnie z unijną dyrektywą 2009/28//WE, obowiązkowy udział biokomponentów (biopaliwowej domieszki) w paliwach transportowych w krajach członkowskich miał osiągnąć poziom 10% w 2020 r.

W uchwale z 30 września 2013 Parlament Europejski zdecydował, że tylko 5,5% z tych 10% mogą stanowić biopaliwa pierwszej generacji. Dopełnieniem mają być biokomponenty paliwowe drugiej generacji, tj. wytwarzane z surowców niespożywczych, np. z odpadów organicznych, glonów czy celulozy. W Polsce aktualnie nie można produkować biopaliw płynnych drugiej generacji, czyli tych, które nie konkurują z sektorem spożywczym, ponieważ brakuje przepisów pozwalających na ich sprzedaż.

Zagospodarowanie frakcji glicerynowej

Dynamiczny, wynikający z wdrażania unijnej polityki energetycznej wzrost produkcji biopaliw doprowadził do zaistnienia konieczności zagospodarowania surowej frakcji glicerynowej, której tradycyjne rynki zbytu (przemysł chemiczny, kosmetyczny), nie potrafią skonsumować wskutek rosnącej podaży tego odpadu1-2. Pożądanym sposobem zagospodarowania odpadu jest wykorzystanie go w celach energetycznych, jako tzw. paliwo drugiej generacji.

Na rysunku 1 przedstawiono sposób otrzymywania biokomponentów paliwowych drugiej generacji w postaci alkilowych eterów glicerolu, pozyskiwanych z surowej odpadowej frakcji glicerynowej, kt...