Różnorodność struktur i właściwości membran sprawia, że techniki membranowe coraz szerzej wykorzystywane są w procesach oczyszczania wody i ścieków. Stosunkowo niskie zapotrzebowanie na energię, oraz możliwość odzyskiwania cennych lub uciążliwych składników sprawia, że techniki membranowe stają się interesującą alternatywą dla konwencjonalnych metod oczyszczania ścieków.

Destylację membranową (MD) zalicza się do nowych procesów membranowych. Za jej najważniejsze zalety uważa się 100-procentową (teoretycznie) retencję nielotnych substancji rozpuszczonych (niezależną od ich stężenia w nadawie), wysoką czystość permeatu, znacznie niższe ciśnienie w porównaniu z innymi technikami membranowymi, temperaturę nadawy znacznie niższą od temperatury wrzenia oraz możliwość wykorzystania do ogrzewania nadawy ciepła o niskich parametrach, energii słonecznej lub geotermalnej. Ponadto MD charakteryzuje się wysoką odpornością chemiczną membran i niewielką przestrzenią parową (praktycznie grubość membrany) w porównaniu z destylacją konwencjonalną.

Zasada destylacji membranowej
MD jest procesem odparowania przez porowatą, hydrofobową membranę. Najczęściej hydrofobowa membrana rozdziela wodne roztwory o różnej temperaturze i składzie. Siłą napędową procesu, powodującą transport masy przez pory membrany hydrofobowej, jest różnica prężności par, wynikająca z różnicy temperatury i składu roztworów przymembranowych1, 2. Mechanizm transportu masy w MD...