W stosunku do poprzedniego okresu programowania (2007-2013) nastąpiła istotna zmiana w podejściu do rewitalizacji obszarów gmin. W umowie partnerstwa Polski z UE zawarto bowiem wymóg koncentracji interwencji na najbardziej problemowych obszarach, które mają zostać wyznaczone z uwzględnieniem kryteriów przestrzennych, ekonomicznych i społecznych, z położeniem akcentu na te ostatnie.

Identyfikacja obszarów wymagających interwencji ma się odbyć na podstawie wybranych wskaźników odnoszących się do sytuacji społeczno-gospodarczej gminy.

Pierwszym krokiem niezbędnym do podjęcia działań rewitalizacyjnych jest wyznaczenie przez radę gminy, w drodze uchwały, z własnej inicjatywy albo na wniosek wójta, burmistrza bądź prezydenta miasta, obszaru zdegradowanego i obszaru rewitalizacji (art. 8 ust. 1 ustawy o rewitalizacji). Proces ten odbywa się poprzez opracowanie diagnozy, której celem jest wskazanie obszarów zdegradowanych, objętych różnego typu deficytami.

Diagnozy gmin to obok partycypacji społecznej kluczowe i stwarzające samorządom największe trudności elementy opracowywanych właśnie gminnych i lokalnych programów rewitalizacji. W ustawie o rewitalizacji już na wstępie nadano tej analizie dużą wagę, stwierdzając, że warunkiem uznania danego obszaru za zdegradowany jest potwierdzenie w tym dokumencie istniejących ku temu przesłanek, określonych w art. 9 ust. 1 ustawy. Nadto nałożyła ona na sporządzających (wójta, burmistrza i pre...