Ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach z 1996 r. (u.c.p.g.) była w warunkach krajowych ważnym aktem prawa. W tamtych latach stanowiła ona odważne otwarcie drogi do nowoczesnej gospodarki odpadami komunalnymi. Dostrzegając wolny rynek, ustawodawca określił zasady i ramy, w których powinna się rozwijać gminna gospodarka odpadami, a samorządy mogły ? na gruncie ówczesnej ustawy ? wdrażać nowe i efektywne rozwiązania. Praktyka pokazała jednak, że głównym polem aktywności gmin w Polsce stało się zapewnienie miejsc do deponowania odpadów.

Na tym tle nie wyróżniała się nawet stolica. Główne składowisko dla Warszawy, zarządzane przez własne Miejskie Przedsiębiorstwo Oczyszczania (MPO), zlokalizowane było w Łubnej k. Góry Kalwarii. Przez długi czas czyniono starania w kierunku jego rozbudowy i dalszej eksploatacji. Kilka lat podejmowanych zabiegów spełzło jednak na niczym i budowa ?Łubnej ? II? nie doszła do skutku. Z kolei drugie składowisko ? w Radiowie na Bemowie, przy kompostowni MPO ? było przeznaczone do zamknięcia i w dłuższej perspektywie nie mogło zabezpieczyć potrzeb Warszawy w zakresie składowania odpadów. Ponadto po prawie siedmiu latach budowy pod koniec XX w. udało się zakończyć realizację spalarni, co należy uznać za wielki, a jednocześnie jedyny sukces stolicy w zakresie tworzenia infrastruktury gospodarki odpadami. Faktem jest, że proces inwestycyjny budził wiele kontrowersji, a zakupiona z Włoch technologia pochodziła z ko...