Drzewa rosnące na terenie zurbanizowanym narażone są na różnorodne stresy siedliskowe, które mogą powodować uszkodzenia i obumieranie roślin.

Zazwyczaj czynniki stresowe oddziałują na drzewo równocześnie w różnych natężeniach i konfiguracjach, a reakcja na to przybiera trzy podstawowe formy: zaburzeń procesów fizjologicznych (czasem związanych z tym widocznych uszkodzeń), osłabienia wzrostu i zakłóceń rozwojowych. Głównym powodem stresu jest redukcja rezerw energii. W połączeniu z innymi czynnikami ? np. za mało lub za dużo wody, za niska lub za wysoka temperatura, wielość ran ? może dojść do zamarcia drzewa. Okaz o dużych zapasach energii i obciętej części systemu korzeniowego zrzuci liście, odbuduje je i przetrwa, jednak w przypadku drzewa o niskich zapasach energii to samo uszkodzenie może już spowodować obumarcie. Prawdziwy stres następuje w przypadku braku energii niezbędnej drzewu do wzrostu i obrony.

Ograniczone zdolności regeneracyjne

Stres drzew może dotyczyć zarówno systemu korzeniowego (mechaniczne uszkodzenie korzeni, ograniczenie rozwoju systemu korzeniowego), jak i korony (cięcia grubych gałęzi, mała objętość żyjącej korony). Efektem cięcia są rany, które pozwalają na wniknięcie grzybów i chorobotwórczych organizmów. Cięcia dokonane w strefie drobnych gałązek zazwyczaj okazują się łatwe do zaleczenia przez drzewo. Natomiast te w obszarze grubych gałęzi i konarów głowy korony powodują już uszko...