Zainteresowanie dziurawcami jako roślinami ozdobnymi w naszym kraju zwiększyło się, gdy liczne odmiany dziurawca farbierskiego (Hypericum androsaemum) zaczęto wykorzystywać we florystyce. Ich efektowne, różnobarwne i dość duże owoce nadają kwiatowym kompozycjom uroku. Do ozdoby ogrodów i innych obiektów dziurawce nie są stosowane zbyt często, gdyż nie odznaczają się pełną odpornością na mróz. Jeśli jednak kolejne zimy będą podobnie łagodne jak w ostatnim dwudziestoleciu, to rośliny te mogłyby być uprawiane na większą skalę. Na uwagę zasługuje dziurawiec ?Hidcote? (Hypericum ?Hidcote?).

Pochodzenie tego dziurawca nie jest znane. W uprawie pojawił się w Anglii ok. 1920 r. lub 20-30 lat później. Ze względu na duże kwiaty i inne cechy morfologiczne wykazuje podobieństwo do dziurawca Hookera (H. hookerianum) lub dziurawca rozpierzchłego (H. patulum), a czasami bywa nawet traktowany jako odmiana tego drugiego ? H. patulum ?Hidcote?. Amerykański dendrolog Michael A. Dirr uważa, że może to być mieszaniec H. ×cyathiflorum ?Gold Cup? i H. calycinum, natomiast wcześniej roślina uchodziła za odmianę dziurawca rozpierzchłego. W Polsce osiąga wysokość 0,8-1 m. Wzniesione pędy są lekko łukowato wygięte, sztywne i koliste o brązowej barwie, zwłaszcza po stronie nasłonecznionej. W Anglii i w Niemczech dorasta do wysokości ok. 1,5 m i podobnej szerokości. Liście ma podłużnie jajowate, o długości 4-5 cm i o szerokośc...