W przeciwieństwie do starożytnych cywilizacji, tych w Mezopotamii i Egipcie, które opierały się na poborze wody z wielkich rzek, takich jak Tygrys, Eufrat i Nil, cywilizacje rozwijające się w krajach południowej Europy charakteryzowały się ograniczonymi i często niewystarczającymi zasobami wody.

Nasi przodkowie większość czasu poświęcali na polowania i zbieranie żywności. Dopiero od 9 do 10 tysięcy lat temu odkryli, jak uprawiać rośliny i oswajać zwierzęta. Zaczęto podejmować próby ujarzmienia rzek i zatrzymania wody, co spowodowane było zajmowaniem się rolnictwem (nawadnianie), a stałe osady zastąpiły wędrowny tryb życia. W epoce brązu zaczęto udoskonalać technologie hydrauliczne. Szczególne zasługi pod tym względem mają starożytni Grecy i Rzymianie. Ich technologie wodne są nie tylko dziedzictwem kulturowym, lecz stanowią podwaliny nowoczesnych osiągnięć inżynierii wodnej i zarządzania. Trwałość niektórych konstrukcji, funkcjonujących do czasów współczesnych, ich udokumentowanie i naukowa analiza, sprawiły, że technologie te zostały przekazane współczesnym społeczeństwom. Osiągnięcia Greków i Rzymian były tak zaawansowane, że równać się z nimi mogą nowoczesne miejskie systemy wodne, które powstały w Europie i Ameryce Północnej dopiero w drugiej połowie XIX w. Jednak dopiero w latach 60. XX w., charakteryzujących się dobrą koniunkturą społeczną, zaczęła rozwijać się świadomość ochrony środowiska naturalnego. Postanowiono wtedy budować więcej oczyszczalni ście...