W celu realizacji przez Wspólnotę Europejską zobowiązań do redukcji emisji gazów cieplarnianych (dwutlenku węgla, podtlenku azotu, metanu oraz fluorowanych gazów cieplarnianych), Komisja Europejska (KE) wydała wiele aktów prawnych.

Jednym z nich jest Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami do emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (EU ETS). System ten miał za zadanie w sposób efektywny kosztowo wymusić redukcję emisji przez największych w Europie emitentów dwutlenku węgla, czyli m.in. przedsiębiorstwa z sektora energetycznego, przemysłu rafineryjnego, koksowniczego, hutnictwa żelaza, przemysłu cementowego i wapienniczego.

Zasady EU ETS mówią, że instalacja może wyemitować w danym roku tyle ton gazów cieplarnianych, ile posiada (bezpłatnych lub nabytych) uprawnień do emisji, którymi może tę emisję rozliczyć. Jedno uprawnienie to prawo do emisji jednej tony ekwiwalentu dwutlenku węgla (CO2 ekw). Uprawnienia są przyznawane z góry na cały okres rozliczeniowy z podziałem na poszczególne lata tego okresu. Przyznane instalacji uprawnienia do emisji na dany rok mogą być wykorzystane na własne potrzeby, czyli do rozliczenia rzeczywistej emisji, mogą być sprzedawane lub wykorzystane w następnych latach okresu rozliczeniowego lub w następnym okresie rozliczeniowym.

Przedsiębiorstwa, których poziom emisji jest niższy niż przyznany limit bezpła...