Dla uporządkowania jednolitych we wszystkich krajach członkowskich głównych założeń gospodarki odpadami opakowaniowymi oraz z uwagi na potrzebę wyodrębnienia specyficznej problematyki odpadów opakowaniowych w grudniu 1994 r. ustanowiona została dyrektywa 94/62/EC¹. Zaleca ona zapobieganie powstawaniu odpadów opakowaniowych, stosowanie w uzasadnionych przypadkach opakowań zwrotnych oraz odzyskiwanie z odpadów opakowaniowych energii lub użytecznych surowców.
Wytyczne dyrektywy zostały zatwierdzone na drodze parlamentarnej w poszczególnych krajach członkowskich w formie wewnętrznych przepisów, które stworzyły warunki prawne do wdrożenia indywidualnych systemów odzysku. Systemy te były dostosowane do warunków organizacyjno-ekonomicznych poszczególnych państw oraz korygowane w celu wyeliminowania barier ograniczających sprawność działania. Niektóre z nich okazały się szczególnie efektywne, co umożliwiło uzyskanie wyższych poziomów odzysku i recyklingu niż ustalone dyrektywą 94/62/EC (np. w Belgii, Holandii i Niemczech).
W lutym 2004 r. Parlament Europejski uchwalił dyrektywę 2004/12/EC², która znowelizowała dyrektywę z 1994 r. Nowelizacja ustaliła na 2008 r. odzysk wynoszący minimum 60% i recykling w granicach 55-80%. Dla poszczególnych rodzajów odpadów wprowadzono następujące minimalne poziomy recyklingu: szkło – 60%, papier i tektura – 60%, metale – 50%, tworzywa sztuczne – 22,5%, drewno – 15%.

Systemy organiz...