Współcześnie miasta borykają się z problemem niszczejącej tkanki urbanistycznej, widocznej szczególnie w budynkach należących do zasobu mieszkaniowego, ale także w infrastrukturze społecznej, edukacyjnej i drogowej. Wsparciem, umożliwiającym działania ograniczające postępującą degradację, są zewnętrzne środki finansowe, które od wielu lat wykorzystuje Wałbrzych w projektach rewitalizacyjnych.

W celu zrozumienia skali odnowy urbanistycznej Wałbrzycha konieczne jest cofnięcie się do przyczyny stanu, w którym miasto się znalazło. W połowie XIX w. górnictwo stało się podstawą rozwoju gospodarczego miasta. Wydobywczy rozwój miasta był szczególnie odczuwalny w drugiej połowie XIX w. i na początku XX w., kiedy to w dalszym ciągu silnie rozwijał się przemysł ceramiczny, włókienniczy, chemiczny i przede wszystkim górniczy. Dzięki dynamicznemu rozwojowi Wałbrzych stał się istotnym ośrodkiem przemysłowym Dolnego Śląska, co skutkowało rozbudową kolei, budownictwa mieszkalnego i infrastruktury technicznej. Od końca XIX w. granice Wałbrzycha zaczynały się istotnie zmieniać z uwagi na przyłączanie okolicznych terenów powiązanych z rozwojem wydobywczym obszaru. Jednak ze względu na powodowane zanieczyszczenia oraz pogarszającą się infrastrukturę kopalnianą pod koniec XX w. wydano decyzję o zamykaniu kopalni i koksowni. Z uwagi na zamknięcie głównego źródła rozwoju społeczno-gospodarczego miasta sytuacja w Wałbrzychu zaczęła się pogarszać. Najbardziej zauważal...