W strefie przydennej wielu jezior i zbiorników zachodzi fermentacja beztlenowa martwej materii organicznej i emisja fosforu w postaci fosforanów do toni wodnej. Fosfor jest pierwiastkiem biogennym limitującym eutrofizację. Uwolniony z osadów po dotarciu do strefy tlenowej powoduje gwałtowny rozwój organizmów wodnych, zwykle glonów i fitoplanktonu. Po okresie wegetacyjnym organizmy te zamierają, sedymentują na dnie i w procesach fermentacji beztlenowej uwalniają fosforany. Proces ten występuje corocznie i nazwany jest zasilaniem wewnętrznym.

Fosfor występujący w wodach powierzchniowych, głównie w postaci fosforanów, jest biogenem, który limituje produktywność ekosystemów wodnych, a jednocześnie, w przypadku występowania w ilościach nadmiernych, jest przyczyną silnej degradacji wód poprzez ich eutrofizację. Stąd wynika potrzeba utrzymywania stężeń fosforu w wodach powierzchniowych na poziomie optymalnym, zależnym od charakteru wód.
Sposoby eliminacji fosforu z zanieczyszczonych wód bazują na dwóch podstawowych kierunkach:
- metodzie biologicznej (wbudowania fosforu w biomasę organizmów konsumujących ładunki pokarmowe niesione strumieniem zanieczyszczonych wód),
- metodzie fizykochemicznej (wiązania fosforanów w trudno rozpuszczalnych osadach).
Biogeny rozprzestrzenione w ekosystemach wodnych decydują o możliwościach produkcyjnych ekosystemów i stanowią podstawowy miernik zdolności pokarmowych podtrzymujących życie wód. Jednak możliwość wykorzy...