Iłowski skarb
Wysokie walory kompozycyjne, bogaty skład dendroflory oraz wartości historyczne i naukowe sprawiają, że park w Iłowie zasługuje na szybką renowację.
Iłowa, małe miasto w południowej części woj. lubuskiego (pow. żagański), położona jest w północnej części Borów Dolnośląskich, nad rzekami Czerną Małą i Czerną Wielką. Od połowy XV w. rozwijało się tutaj sukiennictwo i płóciennictwo. W XVI w. Iłowa była dużym ośrodkiem wytopu żelaza, wykorzystującym miejscowe złoża rudy darniowej – limonitu. Od połowy XIX w. rozwijał się przemysł włókienniczy i hutnictwo szkła – ten drugi przetrwał do dzisiaj. W połowie XX w. miasto było znane ze wspaniale rozwiniętego ogrodnictwa. W latach 30. organizowano tu liczne wystawy kwiatów, zwłaszcza dalii (georginii), cieszących się uznaniem w całej Europie. Wszystko to oprócz huty szkła przeminęło. Ale Iłowa ma dalej wspaniały skarb, którym jest rozległy park, i zlokalizowany w nim pałac o cechach zmodyfikowanej budowli późnorenesansowej.
Z czasów baroku
Początek założenia ogrodowego, które stanowiło podwalinę parku, datuje się na 1626 r., gdy Iłowa znajdowała się we władaniu rodu von Promnitz (Promnic). Park był...
